2014 05 11 zondag, onze 24e dag

We zijn alle twee om half zeven uit bed. We denken dat de regen zachtjes op het tentdoek valt, maar het blijkt dat de wind in combinatie met de bomen dit geluid veroorzaakt.
Het is zwaar bewolkt en het zal ons niet verbazen als het gaat regenen.
Om acht uur vertrekken we en rijden richting Soteshier. Hier krijgen we in het centrum van het dorp te maken met een flinke klim, maar als we het dorp uitrijden zien we een cafe dat speciaal voor Camino gangers blijkt te zijn ingericht.
Om negen uur zitten we al aan de koffie, met de miezerregen op de brillen. In het cafe zit een Deense wandelaar die we de vorige dag voorbij gefietst zijn en gegroet hebben. We herkennen elkaar en we drinken onze koffie bij hem op. Gisteren had hij 34 kilometer gelopen, maar vandaag regen het en zijn benen zijn niet goed. Vorig jaar had hij deze tocht wegens ziekte en veel regen op moeten geven. Nu probeert hij het nog een keer. Hij zit nog lekker als we weggaan. Hij adviseert ons een oude klooster : San Juan de Ortega. Dit klooster wordt opgeknapt en volgens hem is dit prachtig. Ik schrijf het op en we zien wel.
We hebben bedacht dat we langs de N120 zullen fietsen naar Najera en dan naar Sto Domingo. Het schijnt een drukke weg te zijn met veel vrachtverkeer, maar omdat het zondag is zou het goed te doen zijn met de fiets. Het scheelt ongeveer 10 kilometer in afstand.
Er is inderdaad geen vrachtverkeer en er is weinig verkeer. Toch rijdt het niet helemaal lekker omdat de auto hard voorbij rijden. Bij Sto Domingo besluten we om weer de route op te pakken.
Als we in het centrum zijn lijkt er een familie feest te beginnen of aan de gang te zijn. Een Spaanse mevrouw vertelt dat iemand gaat trouwen en dat dit op een tradionele manier zal gebeuren. Met muziek, paarden en toegejuicht worden vanaf het balkon. We zien allemaal moooi geklede mensen en twee paarden met een half geslacht beest aan de zijkant komen aanlopen. Wen kijken het even aan.
Het is fris en we besluiten weer een kopje koffie te gaan drinken. Hier zien we veel wandelaars en niet iedereen loopt even soepel!
We vervolgen de route: Herramelluuri, Leiva, Tormantos en dan een hele lange weg naar Belorado (weer aan de koffie). Het is de hele dag trouwens dalen en stijgen.
We hebben intussen ontdekt dat San Juan de Ortega voor ons op een fietsbereikbare afstand ligt. Daar gaan we dus naar toe.
Als we het weggetje inrijden die het routeboek aangeeft staat er dat deze afgesloten is. We rijden toch door en we komen door een prachtig gebied. Wel stijgen we 4,5 kilometer gemiddeld 5%, maar dat gaat nu "heel" gemakkelijk.
Villalomez, Villalmondar, Villabos, Barrios de Colina en dan zijn we vlak bij onze bestemming:
Het voormalige klooster: San Juan de Ortega - het ziet er aan de buitenkant prachtig uit. Als we ons in de alberge inschrijven vragen ze om het Camino-paspoort (ook van Peter, maar ja, hij heeft geen paspoort, gelukkig hij mag ook overnachten). We geven aan dat we in de tent willen slapen en we worden met fiets en al verwezen naar de kleine met plavuizen betegelde binnenplaats. Wat verbaasd kijken we, maar goed het zal wel zo zijn en we rijden onze fietsen met met bepakking door een deur van de receptie naar de binnenplaats van het klooster.
Hier zetten we onze tenten op, soms kunnen tussen de plavuizen haringen gezet worden om met houten openhaardblokken zetten we de tenten strak. We lachen en genieten volop, wat een bijzondere en unieke plaats en wat een ervarring is dit.
Peter zegt weer: ongelovelijk dat we dit meemaken. Tijdens de hele reis heeft hij dit lachend wel honderd keer gezegd. Hij zei het en ik dacht het minstens net zoveel keer.
Als we niet in onze tent zouden slapen, dan zouden we met 25 man op een kamer slapen.
Als we buiten in de zon zitten masseert een Koreaans meisje een andere meisje. Ik geef aan dat als ze klaar is, dat ik dan aan de beurt ben. En ja dat gebeurt. Heerlijk maakt zij mijn nek en schouders los. Hoe komt het dat jullie deze Camino doen: ik heb gewoon mijn baan opgezegd en ben weggegaan en de andere is nog student en weet het even niet. Lekker toch zo te kunnen leven!
De douches zijn vies, de deuren sluiten niet allemaal en bij een douche is de deur helemaal weg, maar goed de douches doen het goed, als je de douche niet gelijk te hard aanzet dan gaat het goed en schiet de douchekop niet uit de houder.
Eigenlijk is de hele alberge vies en we zijn blij dat we in ons tentje slapen.
Gek eigenlijk dat iedereen dit maar accepteert, terwijl dit helemaal niet nodig is.
Later begrijpen we de wandelaars dit de albergue vinden, zoals deze moet zijn. Niet zo gelikt, maar authentiek. Vroeger was alles ook niet zo netjes en gelikt als in andere alberges.

's Avonds eten we in een restaurant bij de Albergue. Piepkleine tafeltjes en in een chaotisch sfeer wordt het eten opgenomen, aan de hand van foto's op de menu kaart, maar alles wat je besteld hebt komt wel op tafel. Hoewel we hebben geen idee van wat we precies besteld hebben. Maar goed het vult maag en onze cultuur en dus smaak zal er wel de oorzaak van zijn dat we niet weten of het lekker is.
Buiten is het koud. We zitten op ongeveer 1.000 meter hoogte. Wij gaan op tijd naar bed. 's Nachts is het best fris. Vanuit onze tenten horen we iedereen heen en weer lopen de de piepende deuren sluiten. Als ik 's nachts wakker wordt gaat dit ook door.

Gereden: 100,5 kilometer, op het zadel 6 uur, gemiddeld: 16,6 kilometer en maximaal gereden: 44,6 kilometer.